Influenza

• Verschijnselen
  
• Diagnose
  
• Aanpak
  
• Preventie

Transmissie

• Er komen meer en meer gegevens beschikbaar over de rol van zuigende en gespeende biggen in de circulatie van Influenza virussen op zeugenbedrijven. Recente onderzoeken in Europa en de VS wijzen hierop.
• De infectie komt hoofdzakelijk via inhalatie tot stand, na aankoop van besmette dieren.
• De transmissie van Influenza-virussen blijkt ook gerelateerd te zijn aan management- en huisvestingsfactoren. In 2014 is onderzoek gepubliceerd waaruit blijkt dat het aantal bedrijven in de directe omgeving, het aantal varkens per hok, te laag ingestelde afdelingstemperatuur, verplaatsen van varkens door andere afdelingen met varkens, te korte leegstandsperiode van kraamafdelingen, geen all-in all-out systeem, en een bandbreedte van minder dan 5^o Celsius gerelateerd zijn aan het vaker optreden van H1N1 en H1N2 infecties. Deze factoren moeten dus onderdeel zijn van een aanpak die gericht is ophet beheersen van Influenza-infecties.
• Meestal treedt de ziekte op een aantal bedrijven in een bepaald gebied gelijktijdig op.
• De uitbraken vinden meestal in de koude perioden van het jaar plaats.

Pathogenese

• De incubatietijd bedraagt één tot drie dagen.
• Alle leeftijdsgroepen zijn gevoelig. De meeste infecties worden gezien bij varkens van 15 tot 18 weken oud.
• Het influenzavirus heeft voorkeur voor de epitheelcellen van de gehele respiratietractus, van neus tot de diepe longdelen. Ander weefsel wordt nauwelijks geïnfecteerd.
• De ziekteverschijnselen zijn sterk afhankelijk van de hoeveelheid virus.

• Halfwaardetijd maternale afweerstoffen is twaalf dagen.
• Duur maternale immuniteit: drie tot meer dan veertien weken leeftijd (duur van de maternale immuniteit is mede afhankelijk van de titerhoogte van de zeug).
  Vaccinatie van de zeugen zal mede hierdoor bijdragen aan bescherming van de vleesvarkens tot in het begin van de mestperiode.

Diagnostiek

• Klinische verschijnselen.
• Serologie:
• Titratie (HAR-test): via gepaard bloedonderzoek bij zeven tot tien varkens met een tussentijd van drie weken (veertien dagen na infectie hebben bijna alle varkens afweerstoffen). Tenminste 70 procent van de varkens moet seroconverteren of geconverteerd hebben voordat er sprake is van een mogelijk direct oorzakelijk verband tussen een Influenza-infectie en kliniek. Vaak is men te laat bij de eerste bloedafname.
  N.B.: Voor alle interpretaties geldt: “mits niet gevaccineerd rond de bloedafnames”. Het onderscheid tussen de serologische reacties na veldinfecties of vaccinaties is niet te maken. Vaccinatie van naïeve varkens geeft meestal lage titers; Vaccinatie van besmette varkens geeft daarentegen hoge titers.
• Met de Influenza HAR-screeningstest worden alleen antilichamen tegen een of meer typen influenza aangetoond. Dit geeft slechts een indicatie over de aan- of afwezigheid van influenza op het varkensbedrijf. Voor het bepalen van het dominante type zal een titratie uitgevoerd moeten worden. Op basis van de titers kan bepaald worden welk type of welke typen Influenza virus voorkomen.
• Met de Influenza A-ELISA worden afweerstoffen tegen alle Influenza-A virussen aangetoond. Met deze test is geen onderscheid mogelijk tussen de verschillende virustypen.
• Sectie:
• histologie toont de typische afwijkingen aan voor influenza infecties: bronchitis en/of bronchiolitis met necrose van epitheel.
• met behulp van PCR kan de aanwezigheid van het influenza virus in longlaesies worden aangetoond.
• PCR: in de acute fase kan influenza virus één tot vijf dagen na infectie in keel- of neusswabs, of speeksel-monsters (Happy Bite) worden aangetoond. Swabs kunnen droog (zonder transportmedium) naar GD getransporteerd te worden, liefst op dezelfde dag. Transpormedium dient gebruikt te worden, als transport niet direct mogelijk is.
• Onderzoek van speeksel-monsters is mogelijk met de algemene Influenza A ELISA, de algemene Influenza A PCR, en de differentierende PCR waarmee de subtypen H1N1, H1N2 en H3N2 onderscheiden kunnen worden.